شيرين ايرانی جهان را شرمنده فرهاد ساخت. برای نسل جديد نام عبادی اولين بار پس از حادثه کوی دانشگاه شناخته شد. در آن شرايط که نيروی انتظامی به عنوان روی فضيه پشت ميز متهم نشسته بود باز شجاعتی نياز بود تا کسی وکالت آن دانشجويان را بپذيرد. اندک زمانی بعد از کوی دانشگاه ، يکی از افراد بريده از بسيج خواست لب به اعتراف بگشايد . شيرين عبادی پس از اطلاع از اين موضوع به آن بسيجی پناه می دهد و از رهامی می خواهد که به دفتر وی بيايد تا اعترافات آن بسيجی بريده را گوش کند. همان روز عصر تصميم می گيرند اعترافات را که پای بسياری از چهره های نظام را به وقايع اخير کشور باز می کرد ضبط کنند. در نهايت به جای پيگيری آن اتهامات ، دادسرای تهران اين دو وکيل را به همراه آن بسيجی بريده - امير فرشاد ابراهيمی - تحت عنوان نوارسازان به اتهام نشر اکاذيب بازداشت می کند. رهامی بعد از ان بازداشت و تبعات آن به دانشگاه بازگشت تا باز به دانشجويان وکالت آموزش دهد و شيرين عبادی سعی کرد از سياست دور شود و به بررسی مشکلات حقوق زنان و کودکان بپردازد. اواخر پاييز ۱۳۵۳ اولين قاضی زن ايران کسی نبود جز شيرين عبادی که پس از طی مدارج عالی به اين مقام رسيد. آن روز هر چند در مراسم تحليف وی وزير دادگستری آرزوی استمرار اين موضع را نمود اما اين مساله با انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ عملا ناکام ماند. او هر چند امروز بزرگترين جايزه صلح جويی و صلح خواهی دنيا را از آن خود کرده است که از سالها پيش فرياد صلح خواهی اش را با عملکردی مناسب بيان کرده است . او در سالهای بعد از انقلاب هرچند هرگز به مسند قضاوتش بازنگشت اما همواره توجهی ويژه به حقوق دوقشر زنان و کودکان داشت ؛ شايد به همين دليل است که اکثر تاليفات شيرين عبادی در مورد همين دو مقوله است. وی يکی از بنيانگذاران بنياد حفظ حقوق زنان و کودکان در ايران است . عبادی در امور عام المنفعه نيز فعاليت داشت و معمولا از موکلين کم بضاعت خود وجهی بابت حق الزحمه خود درخواست نمی کرد. در همين مورد اخير او بدون چشمداشت مالی وکالت خانواده نرگس - دختری که مورد آزار عموی خود قرار گرفته بود - را پذيرفت. شيرين عبادی امروز بر جايگاهی رسيد که نه تنها سال ۲۰۰۱ - گفت و گوی تمدنها - خاتمی به پايش هم نرسيده بود بلکه حتی پاپ ژان پل دوم رهبر کاتوليک های جهان و دوسيلوا رييس جمهور صلح طلب برزيل هم نتوانستند به چنين افتخاری برسند .